چگونه از پرخوری کودک جلوگیری نماییم؟
تاریخ انتشار: ۱۸ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۶۵۰۰۷
چرا فرزند شما زیاد غذا می خورد و اصلا چه مواقعی پرخوری می کند؟ آیا پرخوری اش ناشی از بی حوصلگی است و کار دیگری برای انجام دادن ندارد؟ آیا زیاد غذا می خورد تا توجه اطرافیان را به خود جلب کند؟ آیا در میان اعضای خانواده شخص پرخوری هست که کودک می خواهد از او تقلید کند؟ یادتان باشد به محض اینکه دلیل پرخوری کودک را درک کردید می توانید با رفع علت، این رفتار نادرست را نیز اصلاح کنید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
با یک کارشناس یا متخصص تغذیه مشورت کنید تا بدانید فرزندتان چقدر باید غذا بخورد. بنابراین به مقایسه کودکتان با هم سن و سالانش اکتفا نکنید.
چون وزن، قد و جنسیت کودک علاوه بر سن او بر میزان کالری که در طول روز نیاز دارد تاثیر می گذارد. بعد از اینکه متوجه شدید فرزندتان به چه میزان کالری در طول روز نیاز دارد، با کمک کارشناس تغذیه یک رژیم غذایی متنوع و متعادل برای کودک در نظر بگیرید.
خوراکی های پرکالری و کم حجم را از برنامه غذایی روزانه او حذف کرده در عوض مواد غذایی حاوی پروتئین را جایگزین کنید.
چربی و قندهای اضافه را کم کرده و مواد غذایی حاوی قند سالم از جمله میوه و میوه خشک را در برنامه غذایی او بگنجانید تا جلوگیری از پرخوری کودک خود نمایید.
فرصت های وسوسه انگیز را حذف کنیدغذاهای پرحجم و پرکالری و انواع میان وعده های ناسالم را در دسترس یا جلوی چشم کودک قرار ندهید.
وقتی روی میز یک ظرف پر از شکلات یا چیپس وجود دارد، خیلی از بزرگترها هم نمی توانند جلوی خودشان را بگیرند تا به آن ناخنک نزنند، پس نمی شود از بچه ها انتظار داشت که سراغ تنقلاتی که می بینند نروند.
گاهی وقت ها پرخوری کودک به این دلیل است که تند غذا می خورد و به مغزش اجازه نمی دهد تا سیر شدن را درک کند.
جویدن آرام غذا و مکث کردن بین لقمه ها را به او یاد بدهید. این کار به مغز کودک کمک می کند تا پیغام سیری را دریافت کرده آ را درک کند.
کودک را گرسنه نگه نداریدغذا را سروقت آماده کنید و زمان غذا خوردن را به تعویق نیندازید. در مواقعی که غذا خوردن به هر دلیلی دیر می شود یک میان وعده کوچک به او بدهید تا بخشی از گرسنگی اش رفع شود.
گرسنه نگه داشتن کودک تا زمان صرف غذای اصلی باعث می شود که وقتی غذا آماده شد هجوم بیاورد و بدون فکر و بیشتر از چیزی که واقع میل دارد غذا بخورد.
اگر می خواهید به فرزندتان پاداش بدهید از غذا به عنوان جایزه استفاده نکنید چون با این کار دید کودک را نسبت به غذا عوض می کنید.
در ضمن برای رفع گریه و ناراحتی کودک نیز به او خوراکی ندهید یا سعی نکنید با دادن شکلات و شیرینی عصبانیتش را کنترل کنید.
پدرها مراقب غذا خوردنشان باشندبچه ها معمولا برای غذا خوردن از همان الگویی تبعیت می کنند که پدرانشان دارند.
اگر پدر خانواده تند تند غذا می خورد، تنقلات را به غذا ترجیح می دهد پرخوری می کند و ... به طور غیر مستقیم این اجازه را به کودک می دهد تا از این الگو های غلط پیروی کند.
وقتی کودکتان شکلات، چیپس یا بیسکوئیت های شور را به عنوان میان وعده انتخاب می کند او را تحقیر نکنید. در عوض انتخاب های غذایی سالمش را تشویق کنید تا جلوگیری از پرخوری او نمایید.
با این کار کودکتان یاد می گیرد که برای کسب تشویق و توجه شما چه انتخاب هایی داشته باشد. گاهی اوقات چاقی و اضافه وزن کودک به دلیل پرخوری کودک نیست بلکه بی تحرکی باعث شده چاق شود.
در این موارد به جای محدود کردن کالری های دریافتی فرزندتان او را به ورزش و فعالیت بدنی تشویق کنید تا چربی های ذخیره را بسوزاند.
فقط به غذا خوردن کودک توجه نکنیداگر فقط غذا خوردن کودکتان را تشویق کنید و بیش از حد به آن توجه نشان دهید به سرعت او را به بچه ای پرخور تبدیل می کنید.
علت این پرخوری هم کاملا واضح است چون فرزند شما با این کار می خواهد توجه تان را جلب کند پس بجای تمرکز روی غذا خوردن یا نخوردن کودک به سایر کارهای او هم توجه کنید و او را مورد تشویق قرار دهید.
آشپزخانه تکانی کنید!برای این که عادات غذایی و وزن خود و کودک تان را اصلاح کنید، نباید مدام به گذشته برگردید و خود و او را سرزنش کنید.
به جای این کار از همین امروز و از گام های کوچک شروع کنید. باید کاری کنید که غذاهای سالم تر در دسترس همه اعضای خانواده باشد.
یخچال و کابینت های آشپزخانه را از وجود همه جور هله هوله پاک کنید و به جای آن انواع میوه ها، سبزی ها، سالادها، لبنیات کم چرب و میان وعده های سالم را جایگزین کنید.
در کنار همه این غذاهای سالم، نان های پخته شده با آرد کامل و پاستای کامل را فراموش نکنید.
وجود مواد سالم در منزل به شما کمک می کند هر وقت عجله داشتید به جای فست فودها، خودتان غذایی سالم را آماده کنید.
فعالیت بدنی بیش از حدکودکان معمولا انرژی بالایی دارند و برخی از آنها همواره در حال فعالیت بدنی هستند. این یعنی متابولیسم بدن آنها کاملا بالا می‌رود.
در برخی از موارد این روند ادامه پیدا می‌کند و کودک مواد غذای بیشتری را مصرف می‌کند. اما به مرور ممکن است فعالیت بدنی کم شده و همواره پرخوری ادامه داشته باشد.
این یعنی مواجه شدن کودک با اضافه وزن و چاقی که کم کم سبب تجمع چربی در بدن او خواهد شد.
اختلالات تغذیهایبیشتر اختلالات تغذیه‌ای از سنین نوجوانی بروز داده می‌شوند. در مواردی که کودکان از اختلال پرخوری رنج می‌برند، غذا و کالری زیادی را به بدن خود می‌رسانند.
اختلال ایجاد شده ناشی از پرخوری، به مرور زمان سبب می‌شود کنترل کودک بر خود برای مصرف مواد غذایی کاهش یابد.
در صورت ایجاد این اختلال تغذیه‌ای کودک رو به غذا خوردن پنهانی و حتی احساس گناه از مصرف غذا مواجه خواهد شد.
در برخی مواقع استرس و یا یک ضربه عاطفی در کودک موجب می‌شود تا در غذا خوردن پرخوری کند.
در واقع بعضی از کودکان هنگامی که به استرس شدید دچار می‌شوند، پرخوری را شروع خواهند کرد، که در نهایت اضافه وزن را برای آنها به همراه دارد.
والدین برای جلوگیری از پرخوری سعی داشته باشند با روانشناس درمورد این مسئله مشورت کنند تا بتواند این استرس و اضطراب را در کودک کاهش دهند.
پرخوری به دلیل ایجاد اختلالات شدیدعموما اختلالات پرخوری در سنین نوجوانی و جوانی خود را نشان می‌دهد.
کودکان مبتلا به این نوع از اختلالات شدید، ممکن است در مدت زمان کوتاهی، حجم زیادی از غذا را بخورند؛ که تمام کالری‌های اضافی در بدنش، به مشکلات و چاقی تبدیل خواهند شد.
علائم این اختلالات معمولا به حالت احساس گناه و یا غذا خوردن به صورت مخفیانه ظاهر می‌شود.
برنامه غذایی داشته باشیدوقت غذا در منزل باید مشخص باشد. شما سعی کنید تا سر وقت معینی صبحانه، ناهار و شام را سرو کنید. این کار نه تنها فرزندان بلکه والدین را هم از چاقی محافظت می کند.
حتی اگر نمی توانید هر ۳ وعده را با هم صرف کنید، دست کم شام را به فرصتی خانوادگی تبدیل کنید.
از تک تک اعضای خانواده بخواهید تا اتفاقاتی که در آن روز برای شان افتاده را تعریف کنند و در این میان به صحبت های فرزندتان هم توجه کنید.
این کار ضمن آن که جلوگیری از پرخوری در کودکان می کند، استرس آن ها را نیر کاهش می دهد و همین موضوع هم به حفظ وزن سالم تر در آن ها کمک می کند.
درمان پرخوری کودکانبه منظور کاهش وزن و پرخوری در کودکان، روش‌هایی وجود دارد که می‌تواند به والدین در این زمینه کمک کند. از جمله روش‌های درمان پرخوری کودکان عبارتند از:
ورزش کردن مداومورزش کردن مدوام کودک در کنار رژیم غذایی مناسب، این امکان را می‌دهد که فرزندتان بتواند به راحتی وزن خود را کنترل کند.
همچنین ممکن است کودک با پرخوری به مشکلات تنفسی و قلبی مبتلا شده باشد که با انجام فعالیت‌های ورزشی می‌تواند از آنها جلوگیری نماید.
منع پیروی از رژیم غذایی سخت و دشوار برای کودکهنگامی که فرزندتان را به پیروی از رژیم‌های غذایی محدود و سخت، وادار می‌کنید؛ این موضوع باعث می‌شود در طول روز میلش به غذا افزایش یافته و تمایل بیشتری به پرخوری پیدا کند.
بنابراین کودک خود را از گرفتن چنین رژیم‌های سختی منع کنید و در عوض، او را به متعادل غذا خوردن تشویق کنید.
قرار نیست فرزندتان از خوردن خوراکی‌های مفید و مناسب رشدش دست بکشد؛ بلکه فقط باید مراقب مقدار و حجم مواد غذایی که می‌خورد باشید.
در شروع روز برای کودک خود صبحانه‌ای کامل در نظر بگیرید تا در طول روز نیاز و انرژی آن را تامین کنید. سپس بعد از صبحانه، 2 وعده ناهار و شام را به مقدار متعادل برای او ترتیب دهید.
همچنین می‌توانید در بین غذاهای اصلی، از میان وعده‌های مفید و کم کالری استفاده نمایید.
در نهایت کودک را به پیروی از یک برنامه غذایی مشخص تشویق کنید تا بتواند با پرخوری مقابله کرده و به کاهش وزنش کمک کند.
به خاطر داشته باشید که هیچ غذای مفید را از رژیم او حذف نکنید. همچنین در این صورت می‌توانید حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید تا شما را در این زمینه راهنمایی کند.
درمان پرخوری کودکان با افزایش آگاهیبا کودک خود درباره عوارض، مشکلات پرخوری و خطرات احتمالی آن، حرف بزنید. همچنین او را آگاه کنید که اضافه وزن چه ضرری‌هایی را به سلامتیش وارد خواهد کرد.
و در نهایت کودکتان را به ورزش و رژیم غذایی مناسب تشویق نمایید.
غذا خوردن صحیح والدینگاهی برخی از عادت‌های غلط غذایی در خانواده ممکن است بر روی کودکان نیز اثر بگذارد؛ اگر به عنوان والدین بسیار نگران وضعیت او هستید؛ بهتر است ابتدا روش‌های غلط غذایی خود را ترک کنید و میزان وعده‌های خود را در طول روز کنترل نمایید.
توقع نداشته باشید او را از پرخوری منع کنید؛ اما خودتان هر طور که مایل هستید غذا بخورید.
کودکان به راحتی از روی عادت‌های شما الگو می‌گیرند و مانند شما رفتار می‌کنند؛ بنابراین بهترین راه برای جلوگیری از پرخوری در کودکان، اصلاح روش‌های بد غذایی در والدین است.
چه عوارضی پرخوری در کودکان به همراه دارد؟واضح‌ترین مشکلی که پرخوری در کودکان ایجاد می‌کند چاقی و به هم خوردن تناسب اندام آنها است. اما این مورد تمام آسیبی نیست که وجود دارد.
عوارض جدی از جمله موارد زیر اغلب کودک پرخور را تهدید می‌کنند:
افزایش خطر احتمال ابتلا به دیابت مبتلا شدن به بیماریهای قلبی و عروقی افزایش کلسترول خون افزایش احتمال ابتلا به انواع سرطان ابتلا به اختلالات گوارشی ابتلا به آسم و حتی آپنه خواب جمع‌گریزی و به مرور ابتلا به افسردگی افزایش فشار خونمنبع: پارس نیوز
کلیدواژه: جلوگیری از پرخوری درمان پرخوری کودکان جلوگیری از پرخوری پرخوری در کودکان برنامه غذایی فعالیت بدنی غذا می خورد رژیم غذایی تشویق کنید مواد غذایی طول روز میان وعده غذا خوردن اضافه وزن تغذیه ای کودک خود
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارس نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۶۵۰۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مداخله به‌هنگام، راه کنترل نشانه‌های اوتیسم
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقص‌هایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبت‌های اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته می‌شود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر می‌گذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز می‌شود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت.
برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخله‌های آموزشی و رفتاری طولانی مدت می‌توان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز می‌شود که اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، به نظر می‌رسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روش‌های درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.
امیر سالار شریفی، روانشناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار می‌کند: اولین افرادی که می‌توانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانواده‌ها هستند.
وی با بیان اینکه خانواده‌ها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، می‌افزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانه‌هایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.
این آهنگ‌ساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه می‌دهد: به‌طور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا می‌کنند و فقدان انجام فعالیت‌های معمول می‌تواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمی‌گوید، می‌تواند نشانه‌ای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.
شریفی عنوان می‌کند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیری‌های حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بی‌تابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازی‌هایی که اقتضای سن فرزندان است، می‌تواند از دیگر نشانه‌های اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.
وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیف‌های گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانه‌های این اختلال را دارا باشد، اضافه می‌کند: هرچه بروز و ظهور نشانه‌ها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیف‌تری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبه‌رو خواهیم بود.
این روانشناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانواده‌ها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان می‌کند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، می‌توانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمی‌گیرد و این زمان طلایی از دست می‌رود.
شریفی می‌افزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورون‌های کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباط‌گیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطاف‌پذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق می‌افتد که سبب بهبود عملکرد آنها می‌شود، نیاز است با مداخله‌های زودهنگام و اقدامات برنامه‌ریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.
وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان می‌کند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمان‌های خصوصی آزمون‌هایی مجازی را در صفحه موتورهای جست‌وجوگر ایجاد کرده‌اند که خانواده‌ها می‌توانند با شرکت در این آزمون‌ها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانه‌های اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.
دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمون‌های مجازی اکتفا کرد، می‌گوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگی‌ها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیق‌تر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.
شریفی در خصوص هزینه‌های غربالگری عنوان می‌کند: استفاده از آزمون‌های مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینه‌ای برای خانواده‌ها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانواده‌ها باید هزینه‌ای را پرداخت کنند.
معصومه یزدانی‌پور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمی‌تواند به صورت اختیاری علائم و نشانه‌های اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار می‌کند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانه‌ها مربوط به مسئله‌های عصب شناختی است که باعث می‌شود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.
وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمی‌تواند سبب کنترل نشانه‌های اوتیسم در افراد شود، می‌افزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریعتر وارد فرایند درمان می‌شود و مراحل آن را طی می‌کند.
این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد به‌ویژه کودکان وجود دارد، ادامه می‌دهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوت‌های رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اوتیسم باشد.
یزدانی‌پور عنوان می‌کند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله به‌هنگام از دست می‌رود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت می‌گیرد.
وی اضافه می‌کند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد هم‌سن و برقراری ارتباط با آنها در قالب کلاس‌های آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر هم‌سن‌وسالان می‌شود، اما به‌طور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست داده‌ایم و باید در صورت تشخیص، مداخله به‌هنگام صورت گیرد.
پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان می‌کند: منظور از مداخله به‌هنگام، برگزاری دوره‌های درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و با انجام تمرین‌های درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار می‌شود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.
یزدانی‌پور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار می‌شود، صورت می‌گیرد، می‌افزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک می‌شوند و با ارجاع دادن او به متخصص روانشناس و روان‌پزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام می‌گیرد.
وی با بیان اینکه مهم‌ترین ابزار روان‌شناس‌ها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح می‌کند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا می‌توانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندی‌های فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمون‌های دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیص‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت می‌کنیم، منظور مداخله‌های به‌هنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانه‌های این اختلال می‌شود، برای مثال با مداخله زودهنگام می‌توان بیش‌تحریکی و کم‌تحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمی‌توان به صورت کامل شدت نشانه‌های فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.
تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانه‌های این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.
کد خبر 747069
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟